Koran en de atmosfeer.
“Bij de hemel die terugkeert.” (Koran 86:11)
“[Hij] die voor u de aarde tot een bed [uitgespreid] en de hemel tot een plafond maakte…” (Koran 2:22)
In het eerste vers zweert Allah bij de hemel en zijn functie van “terugkeren” zonder te specificeren wat het “terugkeert”. In de islamitische leer betekent een goddelijke eed de grootte van het belang van een speciale relatie tot de Schepper, en manifesteert Zijn majesteit en de opperste Waarheid op een speciale manier.
Het tweede vers beschrijft de Goddelijke handeling die de hemel tot een ‘plafond’ maakte voor de bewoners van de aarde.
Laten we eens kijken wat de moderne atmosfeerwetenschap te zeggen heeft over de rol en functie van de hemel.
Moderne wetenschap
De atmosfeer is een woord dat alle lucht aanduidt die de aarde omgeeft, vanaf de grond helemaal tot aan de rand vanwaar de ruimte begint. De atmosfeer bestaat uit verschillende lagen, die elk gedefinieerd worden op grond van de verschillende verschijnselen die zich binnen de laag voordoen.
Regen, bijvoorbeeld, wordt door de wolken in de atmosfeer naar de aarde “teruggebracht”. De Encyclopedia Britannica legt de hydrologische cyclus uit, en schrijft:
“Water verdampt uit zowel de aquatische als de terrestrische omgeving wanneer het wordt verwarmd door de energie van de zon. De snelheid van verdamping en neerslag zijn afhankelijk van de zonne-energie, evenals de circulatiepatronen van vocht in de lucht en stromingen in de oceaan. De verdamping overtreft de neerslag over de oceanen, en deze waterdamp wordt door de wind over het land getransporteerd, waar het door middel van neerslag naar het land terugkeert.”
Niet alleen keert de atmosfeer terug naar de oppervlakte wat zich aan de oppervlakte bevond, maar zij weerkaatst ook datgene in de ruimte wat schade zou kunnen toebrengen aan de flora en fauna die de aarde in stand houdt, zoals overmatige stralingswarmte. In de jaren negentig resulteerde de samenwerking tussen de NASA, het Europees Ruimteagentschap (ESA) en het Instituut voor Ruimte- en Astronautische Wetenschap (ISAS) van Japan in het International Solar-Terrestrial Physics (ISTP) Science Initiative. Polar, Wind en Geotail maken deel uit van dit initiatief, waarbij middelen en wetenschappelijke gemeenschappen worden gebundeld om gecoördineerd, gelijktijdig en over een langere periode onderzoek te doen naar het milieu van de zon en de aarde in de ruimte. Zij hebben een uitstekende uitleg over hoe de atmosfeer zonnewarmte teruggeeft aan de ruimte.
Naast het ’teruggeven’ van regen, warmte en radiogolven, beschermt de atmosfeer ons als een plafond boven ons hoofd door dodelijke kosmische straling, krachtige ultraviolette (UV) straling van de Zon, en zelfs meteorieten die op ramkoers liggen met de Aarde, te filteren.
Pennsylvania State Public Broadcasting vertelt ons
“Het zonlicht dat we kunnen zien vertegenwoordigt één groep golflengten, zichtbaar licht. Andere golflengtes die door de zon worden uitgezonden zijn röntgenstraling en ultraviolette straling. Röntgenstralen en sommige ultraviolette lichtgolven worden hoog in de atmosfeer van de aarde geabsorbeerd. Ze verhitten de dunne gaslaag daar tot zeer hoge temperaturen. Ultraviolette lichtgolven zijn de stralen die zonnebrand kunnen veroorzaken. De meeste ultraviolette lichtgolven worden geabsorbeerd door een dikkere gaslaag dichter bij de aarde, de ozonlaag. Door de dodelijke ultraviolette straling en röntgenstraling op te vangen, fungeert de atmosfeer als een beschermend schild rond de planeet. Als een reusachtige thermische deken zorgt de atmosfeer er ook voor dat de temperatuur niet te warm of te koud wordt. Bovendien beschermt de atmosfeer ons ook tegen het constante bombardement van meteoroïden, stukjes rots en stof die met hoge snelheid door het zonnestelsel reizen. De vallende sterren die we ’s nachts zien, zijn helemaal geen sterren; het zijn eigenlijk meteoroïden die in onze atmosfeer verbranden door de extreme verhitting die ze ondergaan.”
Encyclopedia Britannica, die de rol van de Stratosfeer beschrijft, vertelt ons over zijn beschermende rol in het absorberen van gevaarlijke ultraviolette straling:
“In de hogere stratosferische gebieden breekt de absorptie van ultraviolet licht van de zon zuurstofmoleculen af; recombinatie van zuurstofatomen met O2-moleculen tot ozon (O3) creëert de ozonlaag, die de lagere ecosfeer beschermt tegen schadelijke kortgolvige straling…Verontrustender is echter de ontdekking van een toenemende afbraak van ozon boven gematigde breedten, waar een groot percentage van de wereldbevolking woont, omdat de ozonlaag dient als een schild tegen ultraviolette straling, waarvan is vastgesteld dat die huidkanker veroorzaakt. ”
De mesosfeer is de laag waarin veel meteoren verbranden terwijl ze de atmosfeer van de Aarde binnenkomen. Stel je een honkbal voor die met 30.000 km per uur voorbij raast. Dat is hoe groot en snel veel meteoren zijn. Als ze door de atmosfeer ploegen, worden meteoren verhit tot meer dan 3000 graden Fahrenheit, en ze gloeien. Een meteoor perst lucht voor zich uit. De lucht warmt op, en verwarmt zo de meteoor.
Conclusie
De aarde is omgeven door een magnetisch veld – een bel in de ruimte die “de magnetosfeer” wordt genoemd en tienduizenden kilometers breed is. De magnetosfeer fungeert als een schild dat ons beschermt tegen zonnestormen. Maar volgens nieuwe waarnemingen van NASA’s IMAGE-ruimtevaartuig en de gezamenlijke Cluster-satellieten van NASA en het Europees Ruimteagentschap ontstaan er soms immense scheuren in de magnetosfeer van de aarde, die urenlang open blijven. Hierdoor kan de zonnewind er doorheen gutsen en stormachtig ruimteweer aandrijven. Gelukkig stellen deze scheuren het aardoppervlak niet bloot aan de zonnewind. Onze atmosfeer beschermt ons, zelfs wanneer ons magnetisch veld dat niet doet.
Hoe is het mogelijk dat een woestijnbewoner uit de zevende eeuw de hemel beschrijft op een manier die zo nauwkeurig is dat alleen recente wetenschappelijke ontdekkingen dit hebben bevestigd? De enige manier is als hij een openbaring kreeg van de Schepper van de hemel.