De oprichting van het Ottomaanse Rijk (1299)
Het Ottomaanse (Osmaanse) Rijk is de belangrijkste en langstdurende van de Turkse Rijken die in het verleden hebben bestaan. De Ottomanen, die een staat stichtten die een soort vervolg is van de Omajjad, Abbasid en Seltsjoek van een klein vorstendom uitgroeiden tot een groot rijk en één van de vertegenwoordigers van de Islamitische beschaving. Het zou niet verkeerd zijn om het Ottomaanse Rijk, dat regeerde over Azië, Europa en Afrika als de laatste grote moslimstaat te zien.
Het Ottomaanse Rijk werd in Anatolië (Turkije) gesticht door de Kayi-stam, een tak van de Oghuz-Turken. In het midden van de 13e eeuw kwamen de Kaji’s naar Anatolië om te ontsnappen aan de druk van de Mongolen en vestigden zich rond Ankara. Vóór Kayis waren er andere Turkse staten in Anatolië gevestigd.
Ertugrul Gazi was de leider van de Kayis die naar Anatolië kwamen. Na zijn dood in 1281 werd zijn zoon Osman Bey de leider van de Kayi-stam die in een vorstendom veranderde. Osman Bey vocht tegen de feodale landheren van de Byzantijnen. Met de steun van zowel de heersers van de vorstendommen (beys) in de buurt als van de leiders van de Ahi, een groep die op religieus en sociaal gebied in Anatolië effectief is, riep hij in 1299 de onafhankelijkheid uit. Alle staatshoofden na Osman Bey waren van zijn afstammelingen. Daarom kreeg de staat de naam Ottomaans Rijk.
Politieke situatie in de regio
In de periode dat het Ottomaanse Rijk werd gesticht, verloor het Byzantijnse Rijk (Oost-Romeins), waarvan de stad Istanbul het centrum was, zijn kenmerken van een keizerlijke staat en veranderde in een stadstaat. Door de intriges van het paleis en de interne strijd om de troon werd de politieke en militaire staat verbrijzeld. Er waren Bulgaarse en Servische koninkrijken en de vorstendommen
Moldavië, Walachije, Bosnië-Herzegovina en Albanië in de Balkan. Onder hen was een voortdurende strijd gaande die voortkwam uit politieke en religieuze oorzaken. Kortom, er was geen politieke eenheid in de regio.
In die periode stortte de Anatolische Seltsjoekstaat, die vóór de Ottomanen in Anatolië was opgericht, in en de vorstendommen begonnen onafhankelijk te handelen. De Osmanen grepen niet in bij conflicten die tussen de vorstendommen plaatsvonden. In plaats daarvan volgden zij een ander beleid en trokken naar het Westen, de Balkan, met als doel zowel de staat te versterken als de schoonheden van de Islam te verspreiden.
Osman Bey overleed in 1326. Volgens de traditie van de staat werd zijn zoon Orhan Bey, die de verantwoordelijkheid op zich had genomen om de expedities tijdens het leven van zijn vader te leiden en de staatszaken uit te voeren, de heerser. Tijdens het bewind van Orhan Bey (1324-1362), werd de staat reëel opgericht met de ontwikkeling van centrale en militaire systemen.
Bursa, een van de handelssteden onder controle van de Byzantijnen, werd veroverd en werd de eerste hoofdstad van de staat (1326). Vervolgens werden de steden Iznik, Izmit en Balıkesir veroverd. Zo werden de gebied van de Byzantijnen in Anatolië vrij klein geworden.
Een van de belangrijke gebeurtenissen tijdens het bewind van Orhan Bey was dat de staat de Balkan bereikte en de overheersing van de Turken daar begon. Orhan Bey zond zijn zoon Süleyman Pasja naar de Byzantijnen over Canakkale om hulp. Aldus werd een basis verworven in de regio (1354) en daarna begonnen de veroveringen van Thracië en de Balkan. Met deze veroveringen plaatste de staat tegelijkertijd mensen uit Anatolië, vooral de islamitische Turcomaanse nomaden, naar de veroverde gebieden.
Zo begon een nederzettingenpolitiek die zo’n honderdvijftig jaar zou duren. Op deze manier vond de islamisering, de controle en het verzekeren van de veiligheid van de veroverde gebieden in de Balkan plaats en werd het gemakkelijker om de belastingen te innen door middel van het vestigen van de nomaden in de gebieden.
De Ottomanen namen het erfgoed van de Anatolische Seltsjoeken over en streefden ernaar om net als zij de Islam te beschermen en te verspreiden. Een van hun hoofddoelen was het tot stand brengen van politieke eenheid in Anatolië door middel van het overnemen van de controle over de Anatolische vorstendommen die voortdurend met elkaar in strijd waren, en zij slaagden hierin. Het Osmaanse Rijk ontwikkelde zich voortdurend en werd een van ’s werelds meest duurzame staten die de breedste grenzen bereikte en grote stappen zette op het gebied van cultuur en beschaving. In de 15e en 16e eeuw werd het machtigste rijk ter wereld.
Redenen van groei
De redenen voor de expansie van het Ottomaanse Rijk in korte tijd is een onderwerp dat door de historici wordt benadrukt. De meningen kunnen als volgt worden opgesomd:
- Zijn geografische positie: Omdat het een vorstendom was, gesticht aan de grens, trok het niet de aandacht van de andere vorstendommen. Bovendien lag het op de routes voor vervoer en handel.
- Het lag aan de grens van het zwakke Byzantijnse rijk.
- De streek was geschikt voor landbouw en veeteelt.
- De gefragmenteerde politieke structuur van Anatolië en de succesvolle politiek van de Ottomanen om deze situatie in hun eigen voordeel te gebruiken,
- De situatie van de Balkan (zij waren niet in staat om tegen de Ottomanen te vechten omdat de politieke machten in hun regio verspreid en zwak waren).
- Zij hadden de steun van Ahi-vakbonden die groepen waren met een sterke politieke, religieuze, economische en sociale positie in Anatolië.
- De Gaza (heilige) gevechten georganiseerd tegen de christenen werden positief ontvangen door het publiek van Anatolië en de staatslieden.
- De Turkmeense beys en commandanten steunden de Ottomanen.
- Zij voerden met succes het systeem van centraal bestuur en hun opvatting over rechtvaardig bestuur in.
- Zij voerden met succes de iskan (nederzettingen) politiekLees ook: Hoe zijn de Turken moslim geworden?